Hij, kinderpsychiater*, zat er aardig doorheen. Twijfelde zelfs of hij niet iets heel anders moest gaan doen. Verdwaald, zoals de cultuurfilosoof Arnold Cornelis in “De logica van het gevoel” zegt, in het bestuurlijke bos waarin hij als afdelingsleider van een grote fusiemoloch was terecht gekomen. Weggedrukt, zou ik zelf zeggen, van zijn passie: de patiëntenzorg. Hij gaf leiding aan een behandelafdeling en participeerde zelf ook nog in de directe patiëntenzorg. Maar het gedoe rond de fusie slokte hem langzaam maar zeker helemaal op. Vooral de volstrekte onzekerheid over de toekomst van zijn afdeling, die moest fuseren met eenzelfde afdeling van de fusiepartner. De communicatie met zijn collega van de overkant verliep stroef. Er was zelfs sprake van dat de gefuseerde afdeling ook nog naar een andere locatie zou moeten verkassen. De onzekerheid sloeg ook terug op de medewerkers van de afdeling, die daarbij vooral de zekerheid over hun toekomst bij hem zochten. Maar hij kon ze die niet geven, vond hij. Hij dreigde zelf om te vallen.
Er moest rust in zijn hoofd komen, dat was duidelijk. En het gevoel zelf weer de regie terug te pakken die hij kwijt was geraakt. Terug ook naar zijn passie, een geweldige bron van energie.
We zijn daarom eerst maar eens gaan zoeken naar passende, werkbare vormen om de spanningsboog te ontlasten, om los te laten. Van korte ademhalingsoefeningen en meditatie tot vaste rustmomenten gedurende de dag op het toilet. Hij ging met een kleine oefening aan de slag. Dat bleek een beetje lucht te geven, maar vooral het gevoel er gericht aan te werken gaf hem weer perspectief.

Met het gedachtegoed van Stephen Covey zijn we in het tweede gesprek gaan onderzoeken hoe hij de grote discrepantie tussen zijn domein van invloed en zijn domein van betrokkenheid, een stressfactor bij uitstek, zou kunnen reduceren. Hij ontdekte dat het hele fusiegedoe zijn domein van betrokkenheid domineerde, terwijl hij er nauwelijks invloed op had. Die betrokkenheid, zo werd hem duidelijk, was ook ten koste gegaan van zijn aandacht voor de collega’s en medewerkers, terwijl die dat in deze hectische tijd juist erg nodig hadden. Hij nam de beslissing om zijn inzet in het fusietraject, vooral een vergadercircus, drastisch terug te brengen en meer aandacht, vooral ook persoonlijk, te gaan besteden aan de mensen voor wie hij verantwoordelijk was, collega’s die met hemaan patiëntenzorg werkten. Het bracht hem weer terug bij zijn passie. Bij zijn energie.
Hij kon weer verder.

* Persoonsgegevens zijn gefingeerd, de casus niet